Rating: *****

 

Het is bijna onmogelijk om een normale recensie te geven over deze film, simpelweg omdat dit geen normale film is. Deze film geeft geen gehoor aan de standaard onderdelen van een film, zoals een logisch, chronologisch plot of een oorzaak-gevolg constructie. Deze film beoordelen zoals je films zoals The Shawshank Redemption of Back To The Future is dan ook compleet zinloos. Op dezelfde manier kan je ook geen Jackson Pollock beoordelen naar de maatstaven van de vijftiende-eeuwse Renaissance kunst. Het is een compleet andere aanpak van het medium en vergt dus ook een beetje film kritische lenigheid van de kijker. Mocht je daar niet over beschikken, zal je ongetwijfeld genoeg vinden om te haten aan de film en ik zal je in het meeste ook gelijk geven, maar desondanks vind ik dat een waanzinnige film en misschien wel Lynch zijn beste werk.

De films van Lynch post-Twin Peaks hebben voor mij altijd een interessante kwaliteit gehad, juist omdat het overduidelijk geen normale films zijn die een normaal plot hebben. Desondanks roepen films zoals Lost Highway of Mulholland Drive wel degelijk emoties op, iets waar de meeste regisseurs een plot voor nodig hebben. Lynch laat het plot echter voor wat het is en lijkt direct in te willen spelen op de emoties van zijn kijker, iets waarin hij met verve slaagt. Lynch lijkt met deze film het meeste angst en nieuwsgierigheid op te willen roepen bij zijn kijkers, iets waar hij al in slaagt met de eerste vier woorden die in de film worden uitgesproken: ¨Dick Laurent is dead. Deze woorden worden ingesproken op de intercom van de hoofdpersoon en onmiddellijk schieten ons meerdere vragen binnen. Wie is Dick Laurent? Waarom is dit belangrijk voor de hoofdpersoon? Wie sprak de boodschap in? De volgende keer dat we de naam Dick Laurent horen is als we kennis maken met de Mystery Man, gespeeld door Robert Blake. De Mystery Man is de verpersoonlijking van angst in de film. Hiermee bedoel ik niet alleen zijn uiterlijk, waar hij klaarblijkelijk zelf voor heeft gekozen, maar ook hoe hij in beeld wordt gebracht en zijn script. Zo maakt hij in zijn eerste scène bekend dat hij tegelijkertijd op een feestje is met de hoofdpersoon en in het huis van de hoofdpersoon, waarna hij in een maniakale lach uitbarst. Hij verschijnt in nog meer scènes maar gezien de aparte aard van deze film is het erg lastig om over die momenten te praten zonder al te veel te verklappen, dus dat zal ik niet doen.

David Lynch heeft ooit over mysteries gezegd dat mensen van nature worden aangetrokken tot mysteries vanwege een soort diepliggende nieuwsgierigheid, maar dat hij de oplossing van een mysterie vaak vindt tegenvallen tegenover de oplossing die hij in zijn fantasie had gecreëerd. Het is overduidelijk dat dit het idee is dat ten grondslag ligt aan Lost Highway. Na de drie vragen die Lynch al binnen de eerste minuut van de film oproept komen er gedurende de meer dan twee uur nog ontelbaar veel vragen bij waar Lynch, op een paar na, geen enkel antwoord op geeft. De intentionaliteit hierin is overduidelijk en de lijn die hier wordt bewandeld tussen een extreem interessante film en een compleet holle film is flinterdun en kan alleen bewandeld worden door een meesterlijke regisseur zoals Lynch. Het zijn juist de onbeantwoorde vragen waardoor je terug wil komen naar de film. Ondanks dat ik het wel eens ben met de mensen die zeggen dat er geen narratieve logica achter zit, betrap ik me er toch elke keer weer op dat er toch naar op zoek ga, waardoor de film na drie keer nog steeds vermakelijk is voor mij en ik nog steeds nieuwe dingen zie. Als deze film ons een ding leert, is het wel dat een onbeantwoorde vraag geen tekortkoming is van de film, maar een reden om terug te komen.